Mulieres sanctae

Een aantal godsvruchtige vrouwen (de mulieres sanctae, de mulieres religiosae, de virgines continentes) die aanvankelijk leefden in de schaduw van het stadshospitaal in Onderbergen - teneinde er een bijdrage te leveren aan de ziekenzorg -  verhuisde mee en vestigde zich in de nabijheid van ‘de Bijloke’. Maar alras kregen ook zij, door de tussenkomst van Gravin Johanna van Constantinopel, de beschikking over een stuk onroerend goed. Het betrof een moerassig gebied, natuurlijk omgeven door waterlopen, aan het einde van de Burgstraat: het begin van het begijnhof van ‘Sente Lisbetten’. 

Gravin Johanna van Constantinopel (stad Kortrijk)

Het organigram van het maatschappelijk leven binnen het Sint-Elisabeth-Begijnhof hier.

Het betrof een moerassig gebied, natuurlijk omgeven door waterlopen, aan het einde van de Burgstraat: het begijnhof van ‘Sente Lisbetten’.

Begijnhofstad

Het begijnhof uit 1242 groeide uit tot een begijnhofstad bestaande uit: de kerk, het huis van de grootjuffer, de infirmerie, de infirmeriekapel, 18 conventen en 103 begijnenhuizen, de bleekweide en boomgaard.

De samenloop van een aantal gebeurtenissen: de verdere gevolgen van de Franse Revolutie, het aan de macht komen van een liberaal stadsbestuur, een nieuwe industriële revolutie en het idee van de stadsarchitecten om de Stad Gent ‘open te gooien’ en het Begijnhof af te breken, leidden uiteindelijk tot een situatie waarbij op 29 september 1874 de begijnen verhuisden naar hun nieuw begijnhof te St-Amandsberg.

In tegenstelling tot de situatie van het Begijnhof O-L-Vrouw Ter Hooie (Klein Begijnhof) bood het terugkopen van het oude Hof geen soelaas voor het St-Elisabeth-begijnhof. Mede dankzij de hulp van de Hertog van Arenberg (Prins van Recklinghausen) werd op een tijdspanne van 2 jaar (1872-1874) een nieuw begijnhof in neogotische stijl opgericht te St-Amandsberg. Meer dan 600 begijnen verhuisden in september 1874 naar St-Amandsberg.